گـفـت سـیـر نـار و دوزخ مـی‌کـنـم            عـارفــانـه طـی بـــرزخ مـی‌کــنــم

یک طرف پیغـمبر و یک سو یزید            "اُدخُـلوها" گفت با "هَل مِن مَـزید"

پس دو دست خود ز غم بر سر گرفت            فـطرتش هم تیر و قـرآن بر گرفت

گـفـت ای دادارِ غَـــفّــارُ الــذُّنــوب            کـاشفُ الاَسـرار و سـتّـارُ العـیـوب

گـر دل خـاصـانِ تـو بـشـکــسـتـه‌ام            بـاز دل بـر عــفـو عـام‌ت بـسـتـه‌ام

وانـگـه آمـد تـا بـه نـزدیـک خـیــام            گـفـت حـرّ، مــرشـد دیـن را سـلام

تـوبـه کـردم؛ لـیـک تــوّابـم تــویـی            عـفـو خـواهـم؛ لـیک وهّـابـم تـویی

مـهـر تـو فـرعـون را مـوسـی کـند            جـذبـه‌ات، دجّـال را عــیـسـی کـنـد

گر بخـوانی خـیـمه بر گردون زَنَـم            ور بـرانی غـوطـه‌ها در خـون زنم

شاه گـفـت اهـلًا و سـهـلًا؛ مـرحـبـا            ای دو کَــونـت بــنــدۀ بـــنــد قــبــا

گـر تـو بـبـریـدی ره ظـاهــر ز مـا            مــا ره بــاطـن نـبــردیــم از شــمـا

بحـر کِـی در انـتـقـام از قـطـره شد            مِـهـر کـی در انـکـسار از ذرّه شـد

گر ز تو نسبت به ما سر زد خـطـا            آن خـطـا اینـجـا بـدل شد بـر عـطـا

حُر چو الطاف شه اندر خویش دید            عشق وا پس مانده را در پیـش دید

گـفـت چـون اوّل مـن آزردم تـو را            اذن ده؛ تـــا گَــــردم‌ت اوّل فــــــدا

بـود او را نـیــمـه جـانـی کـز امـام            دیـد بـر بـالـیـن خـود جــانـی تـمـام

زیر لب خـندان سـوی جـنّات رفت            از صفت بگـسسته سوی ذات رفت